شدشناسی/ فلسفه قیطانی/نوشتار چهارم/عبدالکریم قیطانی فرد

شدشناسی
نوشتار چهارم
کریم قیطانی فرد

از آنجایی که خارج از کیهان، در زمان پیش از ابتدای محض، صورت آن و پس از انتهای محض نیز صورت آن وجود دارد، آنچه در مقابل هم قرار می گیرد ابتدا و انتهای محض است که در وجود خود هر دو هستی هستند، دو هستی که با یکدیگر در تضاد اند که این رابطه شباهت بسیار زیادی با میدان های مغناطیسی دارد با این تفاوت که تقابل نیروی دو قطب همنام هستی، از آنجایی که با یکدیگر در تضاد هستند زمان و سپس ذرات و فضای آنها را بوجود می آورد. که من این میدان مغناطیسی عظیم را فلک زمان می نامم.
زمان وجودی به صورت حقیقی فقط اکنون است، بدین معنا که در حقیقت ما همیشه بعنوان بخشی از ماده در حالِ مصرف زمان حال محض بوسیله خارج شدن از قوه به فعل و حرکت هستیم که در آن صورتی مصرف شده حتی از کوچکترین حرکت ماده در زمان باقی خواهد ماند. از آنجایی که فعل و حرکت ما، اکنون و زمان حالی را مصرف کرده است ما گذشته را درک می کنیم و از طرفی هنگامی که هنوز فعلی با اکنون ما تطبیق نگرفته آن را آینده می شماریم. برایم جای هیچ شکی نیست که تمام اجزای کیهان غرق شنا در زمان وجودی است و کوچکترین جزء از آن بدون زمان وجودی قادر به هیچ حرکتی نیست پس بدین سبب زمان وجودی صورتی است مانند پنبه ای که در آب فرو رفته ، در تمامی اجزای ماده نفوذ کرده و از آن می گذرد. ابتدا و انتهای محض زمان وجودی دو نیروی متضاد هستند که یکی از آنها درون دیگری قرار دارد، و تضاد زمانی این دو نیرو باعث چرخش دورانی درونی آن است، که تولید نیرو برای حرکت مادی میکند و همچنین این چرخش باعث جریان یافتن زمان در فضای میانی ابتدا و انتهای محض هستی می شود. پس اینگونه می توان تصور کرد که ما و کیهان درون یک موتور مغناطیسی بسیار غول پیکر به نام《 فلک زمان》 زندگی می کنیم که همان ذهن عظیم و محرک جهان مادی است.

ادامه دارد...