ترنس

دو رج دیگر کافیست
تا در اوج
خودت بافته شوی
قدم های خیابان را
  قدم
      قدم
        گریه کن
رو به خود
همان که انگار
خودت نبودی
پشت روسری
از گذر پرتوهای نور
از احساس بعد خداحافظی
از شلواری که همجنست نبود
آینه ای که هر روز دورت بزند
آینه نیست
تکه
    تکه
        دور شو
             جلوتر بایست
کنار آن همه علامت سوال
که از گودال چشمت
جمجمها را آویخته است
شاید آنور تر
انسانیت به حادترین پیشینه اش برگشته
از پشت سر
همه گول خورده ایم
تمام رژ های دوست داشتنی
از راه رفتن بر حاشیه لبت ترسیده اند
ترنسی که لای پتو
خود را پیچیده
اثری از اندیشه ی
گرانترین ساندویچ مغزمان بود
این بار
    این بودن
        برای کبودی خود
            دلیل محکمتری دارد
وقتی جنسیتت
درون کمد لباسها نباشد
چاره ای جز شکستن آینه ها نیست.

کریم قیطانی فرد