نردبان

برای دیگری گُر می گیرد
دیگری که چکه چکه غرق می شود
در نواختن زندگی اش
با «سعودِ» نردبانهای بی انتها
تا آسمان عمارتی که
تَرک تَرک سوختنی نبود
شکستنی بود
ریختنی بود
بر سر قرارِ شام شب شان
سخت است
تصور اشکهایی که
غیابشان را حتی آرزو نکردند
وقتی سرمایه های خودخواه
برای صدای آژیرها
هیچ ملافه ی سفیدی نبریده بودند
و این انتها نیست
ابتدای زندگی ست
در دنیایی که خود آبستنش بودی

و مرگ برای من است
وقتی صدایم بلند نشد
ببیند کدام فریاد
پلکهای کسی را باز می کند
تا شاهد باشد چگونه امروز
در این جهنم نابرابر
به نقطه ذوب خواهیم رسید
و باز فردا
نقطه سرخط
وقتی هجوم چنگال تصاویر

تمام حافظه ام را

چنگ می زنند
مرگ برای من است
لطفا
عقب تر نه ایست.

کریم قیطانی فرد