روزها

چاقو دسته ی خود را برید
و اعتماد با چشمان بسته اش
از پشت بام پرت شد
وسط ماجرایی که به هیچ کجا ربطی نداشت
مگر به پشت دستمال
به پشت چشمان سکوت
آنجا که نشانه ای از رضایت نبود
نشانه ای از پیوند
معلوم نیست این روزها و به کجا می روند
از وسط این ماجرا کجا می گریزند؟
برای از پشت خنجر زدن
حتی به گرده خودشان
مگر روز با روز چه فرقی داشت
که امروز، دیروز را اینگونه چنگ میزند
چرا خود را می فروشند
و به کدام غریزه !؟
آری؛ ما در هر روزی که متولد شدیم
مال آن روز شدیم
کم کم دیگر باورم می شود
روزها برای مال دنیا به خودشان هم رحم نمی کنند.

کریم قیطانی فرد